بازشناسی اصول معماری بومی مناطق زاگروس با رویکرد منطقه گرایی گامی در طراحی پایدار سکونت گاهای کوهستانی نمونه موردی:اورامانات روستای هجیج

برخلاف بیشترساخته های جدید شهرها که هویتگذشته خودرا ازدست داده و بدون توجه خاصی به سیمای شهریو اصول گذشته معماری وشهرسازی ایرانی درحال توسعه می باشند هنوز درروستاهای دارای بافت با ارزش اصولی به یادگارمانده ازگذشته وجوددارند که بازشناسایی این اصول میتواند گامی موثرجهت توسعه پایداراین بافت ها و حتی مناطق شهری باشد دراین مقاله به کمک روش تحقیق کیفی توصیفی سعی برآن است که به بررسی موردی روستاهای منطقه اورامان با رویکرد منطقه گرایی پرداخت منطقه گرایی یکی ازرویکردهای مماری است که درتعامل با فرهنگ و بسترفرهنگی قرار داشته و برلزوم توجه به ویژگیهای فرهنگی جغرافیایی اقلیمی یک منطقه خاص تاکید می کند این خصوصیات درنهایت به معماری حال و هوا بخشیده و حس مکان را درمواجه با فضاهاتقویت می کنند کنکاش درمنطقه اورامان که نمونه ای ازمعماری بومی طراحی شده براساس ویژگیهای فرهنگی اقلیمی و ارزشهای انسانی است به نظر می رسد میتواند به ارایه راهکارهایی جهت طراحی پایدراسکونت گاه های این مناطق و حتی مناطق شهری منجر شود.