جایگاه مشارکت مردمی و مدیریت شهری جهت احیای بافتهای فرسوده

فرسودگی بافت های شهری امروزه به عنوان عاملی برای جلوگیری از تحقق روش های مدرن مدیریت شهری در شهرسازی به حسابمی آید.همین امر هم منجر به عدم پیشرفت و توسعه شهر شده است. انتخا مناطق فرسوده شهری برای اسکان مهاجران و قشرکم درآمد شهر نشان از افزایش روزافزون مشالات اقتصادی، اجتمااعی و فرهنگای دارد که خود تهدیدی بزرگ برای شهرهای مهاجرپذیر است. مناطق فرسوده که روزگاری بخش مهمی از شهرها را تشکیل می دادند اکنون به مناطق ناامنی تبدیل شدهوتهدیدی برای هویت شهرها محسو می گردد. بر اساس شواهد و قرائن موجود، به طور کلی، سابقه نوسازی بافت های فرسوده درایران را نمی توان ، مطلو ارزیابی نمود. نوسازی بافت های فرسوده نیازمند راهبردها و سیاست های کلانی است که بتواناد از منظر کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی، بستر اقدامات مقتضی را فاراهم ساازد . از اینرو در طرح مسلله و تبین اهداف و رویکردهای طرح های توسعه شهری، بافت های فرسوده باید اهمیت راهبردی داشته و محور اقدامات دیگر قرار گیرند.