بررسی فاصله ی افق معنایی تربیت از دیدگاه امام صادق (ع) و فلسفه تحلیلی حاکمبر تعلیم وتربیت ما

قصه چیست؟ از مشکلی آشفتن است آن چه نتوان گفت هرگز گفتن است یاایهاالذین امنوا اتقواالله و کونوا مع الصدقین ( 119 )سوره توبه حاکمیت مطلق زبان در عرصه ی تعلیم وتربیت ما، که کپیه ی ناقصی از آموزش و پرورش دکترین مدرنیسم می باشد ,مهمترین نشانه و دلیل براساسی ترین اشکال مسلمانی ماست. یعنی اگرچه ما سعی بر کسب تقوا در زندگی داشته ایم اما به دلیل عدم توجه کافی به مفهوم و معنای سخنان بزرگان دینی قادر به زندگی در سبک وسیاق اسلامی نبوده ایم. با اینکه آخرین یافته های علوم تربیتی و روانشناختی برای دستیابی هر چه کاملتر اهداف استراتژیک کشورهای پیشرفته، با اولین سخنان تربیتی اولیاءالهی اشتراکات اساسی وبنیادینی دارد، اما متاسفانه برگزیدن گزینه ی تقلید در تمامی ارکان تربیتی و اجتماعی جامعه ی ما سبب شد تا نظام تقلیدی تعلیم و تربیت ما که مقلدی صرف در مبانی و اهداف برنامه ها بوده ( و نه درابزار و راهکارها) به تقلید از تعلیم و تربیت مدرنیسم در مسیری گام نهد که آثار زیانبار آن امروز دامنگیر سامانه ی زندگی اقتصادی، سیاسی واجتماعی گردد. خوشبختانه خبر خوشی برای آنان که راهکار تقلید تنها گزینه ی مورد اطمینان ایشان در انتخاب مسیرها و برنامه های کلان می باشد اینست که نظام تعلیم و تربیت پست مدرنیستی که در نقد دکترین مدرنیسم و تعلیم و تربیت آن شکل گرفته و پدیدار گشته است دراصول تربیتی و فلسفی خود اشتراکاتی را با دین مبین اسلام داراست که منجر به جستجوی روشها و کارکردهای تربیتی نوینی شده است.اگرچه بررسی آن موارد مورد تمرکز ما در این گفتار نمی باشد اما از آنجا که زیست علوم روانشناختی پیش از استقلال خود در حوزه ی فلسفه بوده است، توجه به ناکارآمدی زبان در اندیشه ی فیلسوفان، به نوعی توجه به ابعاد روانشناختی سخنی از امام صادق(ع) در مورد جایگاه زبان در تربیت است که در این مقاله با روش پژوهشی تحلیل محتوا به مطالعه ی تطبیقی تعلیم و تربیت آسیب زا و روشهای آسیب رسان از دیدگاه امام صادق (ع) و فلسفه ی تحلیلی حاکم برنظام تعلیم و تربیت ما پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

امام صادق(ع) ، راهکارتربیت ، زبان ، فلسفه ی تحلیلی.ابزاری کاملا اشتباهی