چهارچوبی برای بررسی پایداری شهری در شهرهای میانی کشور با استفاده از شاخصهای مسکن پایدار (نمونه موردی سنندج)

توسعه پایدار هم اکنون در حوزه برنامه ریزی های منطقه ای، اقتصادی، توسعه های شهری، فرهنگ و جامعه شناسی به پارادایم غالب تبدیل شده است. این پارادایم دارای عناصر و ابعاد مختلف و متعددی می باشد که ناظر بر سازمان مدنیت جامعه بشری می باشند. مسکن به عنوان یکی از اصلی ترین نیازهای بیولوژیکی با نقش های متعدد زیستی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و بالندگی مدنی جایگاه مهمی در روند حرکت به سوی پایداری ایفا می کند. چنانکه ابعاد مختلف آن با شاخص های پایداری همخوانی داشته باشد؛ می توان گفت که در مسیر اهداف توسعه پایدار می باشد. اما آیا آنچه به خصوص در دهه های اخیر در توسعه های شهری و چالش مسکن اتفاق افتاده است؛ در مسیر حرکت بسوی پایداری بوده است یا در تضاد با پایداری؟ قطعاً دستیابی به مسکن پایدار گام مهمی برای رسیدن به توسعه پایدار شهری به عنوان عنصر غالب سکونتگاهی و آن نیز بخش مهمی از مسیر توسعه پایدار جوامع می باشد. در این مقاله با بررسی بخشی از ابعاد و شاخصهای مسکن در ارتباط با توسعه پایدار در شهر سنندج به تبیین شرایط این بخش مهم در ارتباط با پایداری می پردازیم. به نظر می رسد اتفاقاتی که در دهه های اخیر در بخش مسکن سنندج رخ داده است عملاً در مغایرات با اهداف توسعه پایدار و پایداری شهری بوده است.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، شهر پایدار ، مسکن پایدار ، شاخص های مسکن ، سنندج