رواندرمانی مبتنی بر تحلیل عملکرد

رواندرمانی مبتنی بر تحلیل عملکرد مدلی برای روان درمانی، بر اساس رفتارگرایی رادیکال است و نخستین بارتوسط کهلنبرگ و تی سای (1991) تدوین شد. به دنبال نقاط ضعف موج دوم درمان های رفتاری مانندمناسب نبودن درمان برای هر کسی و هر موقعیتی، رد کردن توجیهات شناختی توسط بعضی از درمانجویان،موج سوم درمان های رفتاری ایجاد شد. درمان های موج سوم بسیاری از نقاط ضعف درمان های موج دوم را برطرف کردند،زیرا اساس این درمان ها بر پایه ایجاد رابطه درمانی و پذیرش بوده است، در حقیقت درمان های موجسوم روی پذیرش باورها در مقابل چالش کردن با آنها، ذهن آگاهی، گسلش شناختی یا توصیف افکار واحساساتبدون معنا دادن به آنها، زندگی مبتنی بر ارزش ها و معنویت شخصی تمرکز دارند. همچنین تمرکز اصلی ایندرمان ها بیشتر روی پذیرش نشانه تا کاهش آن و نیز شیوه های انعطاف پذیرتر و سازگارانه تر پاسخدهی بهمحرک نامطبوع درونی است. در این مقاله مبانی اصلی رواندرمانی مبتنی بر تحلیل عملکرد توضیح داده شدهاست تا کمکی برای درمانگران جهت موثر کردن درمان و عمیق تر کردن روابط بین فردی باشد.

کلیدواژه ها:

رواندرمانی مبتنی بر تحلیل عملکرد ، رفتار درمانی ، رابطه درمانی ، پذیرش ، روابطبین فردی