تأثیر آموزش تحلیل رفتار متقابل بر افزایش خودکارآمدی مادران با توجه به سبک فرزندپروری

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی تحلیل رفتار متقابل بر افزایش خودکارآمدی مادران انجام شد. این پژوهش مطالعه نیمه آزمایشی باپیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود؛ جامعه آماری این پژوهش را کلیه مادران کودکان پیشدبستانی و دبستانی شهرستان آمل در سال 92 - 1391 تشکیل داد. با استفاده از نمونهگیری در دسترس، از میان مادران داوطلب، تعداد 42 مادر با ویژگی مستبد و سهل گیر، انتخابشدند و به صورت تصادفی در دو گروه 21 نفره جایگزین شدند. کلیه آزمودنی ها، به گویه های پرسشنامه های فرزندپروری باومریند وخودکارآمدی والدینی قبل و بعد از مداخله روی گروه آزمایش، پاسخ دادند. پس از جمع آوری داده ها، تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نسخهبیستم نرمافزار آماری SPSS و کاربرد آزمون تحلیل واریانس یکراهه مشاهده شد که آموزش تحلیل رفتار متقابل باعث افزایش تمامی مؤلفه-های خودکارآمدی مادران (رضایتمندی، کارآمدی و علاقه مندی) می شود (p<0/05). بنابراین می توان نتیجه گیری کرد که آموزش تحلیلرفتار متقابل به واسطه کاربرد فنون رشد بالغ، تحلیل ساختاری، تحلیل تبادلی و غیره به بهبود خودکارآمدی مادران می انجامد.

کلیدواژه های تأثیر آموزش تحلیل رفتار متقابل بر افزایش خودکارآمدی مادران با توجه به سبک فرزندپروری:

خودکارآمدی فرزندپروری ، تحلیل رفتار متقابل ، مادران