نقش تربیتی امید در زندگی از دیدگاه جهان بینی توحیدی

امید مهمترین انگیزه انسان برای زیستن است و نقش مهمی در سلامت روانی بشر ایفا می کند. تربیت نیز از جمله مسائل مهمی است که از دیرباز توجه معلمان و متولیان آموزش و پرورش را به خود مشغول ساخته است و در هر دوره ای متفکران درباره تربیت، فعالیت های علمی و عملی داشته و نظرات کاربردی مهمی ارائه داده اند. در منابع اسلامی (قرآن و روایات) بیش از هر امری، مسئله تربیت و سازندگی انسان به چمش می خورد. هدف این نوشتار بررسی نقش تربیتی امید در زندگی از دیدگاه اسلام می باشد که در حوزه برنامه درسی به طور خاص و در کل فرایند تعلیم و تربیت بطور عامل قابلیت و کاربرد دارد. در این مقاله به اهمیت نقش امید در زندگی و اثار تربیتی آن به خصوص از نظر جهان بینی توحیدی پرداخته شد. روش تدوین از نوع مقاله مروری و تحلیلی بوده که مبتنی بر دیدگاه نظریه پردازان تعلیم و تربیت و آیات وروایات است. نتایج بررسی متون نشان می دهد که امید تحفه الهی است، که چرخ زندگی را به گردش در می آورد همانگونه که در قرآن آمده است که"هیچگاه از رحمت خدا ناامید نباشید". از نگاه قرآن رجا (امید) در بعد تربیتی منجر به تحرک و پویایی، افزایش قدرت تصمیم گیری، عمل، افزایش بازدهی فعالیت، تقویت قدرت صبر و استقامت، کاردانی، شاد کامی و ... می گردد. نظر به نقش انکارناپذیر تربیت دینی در تقویت ایمان، امید به رحمت الهی و آرامش روانی، برنامه ریزی برای پرداختن و توجه بیشتر به تربیت معنوی ضروری است که راهکارهای عملی آن پیشنهاد گردید.

کلیدواژه ها:

جهان بینی توحیدی ، تعلیم و تربیت ، برنامه درسی ، امید