نقش بازی در تربیت دینی و سلامت جسم و روان از دیدگاه اسلام

تربیت صحیح کودک اولین و اساسی ترین پایه ی سعادت فردی و اجتماعی است و این مسئولیت خطیر در درجه اول به عهده ی پدران و مادران است. تربیت صحیح در پرتو دو اصل علمی و عملی انجام پذیر است: اول آنکه مربی از نظر علمی عالم و آگاه باشد و دوم آنکه: با کمال علاقه مندی و جدیت معلومات خود را در تربیت کودک اعمال کند و به تمام وظایف خویشتن عمل نماید. چدران و مادرانی که عالم به روش های تربیتی نیستند و از نیک و بدی های آن بی خبرند یا آنکه می دانند ولی بطور صحیح و شایسته درباره فرزندان خود عملاً بکار نمی بندند قادر نیستند اطفال خویشتن را بخوبی تربیت کنند و آنانرا افراد شایسته و صالحی بار بیاورند یکی از این موارد بازی کودکان است، یکی از غرائزی که خداوند حکیم در باطن کودکان قرار داده تمایل به بازی است، کودک بالفطره میل به بازی دارد، توجه به بازی کودک بسیاری از مشکلات روانی عاطفی وی را حل خواهد نمودف بازی وسیله ای برای رشد همه جانبه و هماهنگ کودک است، بررشد زبان کودک تأثیر بسیاری دارد و رشد زبان نیز خود بر رشد شناخت و ذهن کودک تأثیر بسیار دارد و به هماهنگ شدن حواس پنجگانه کودک می انجامد و رشد همه جانبه انسان به ویزه رشد اجتماعی او را فراهم می سازد. کودک در بازی خود همه ضعف ها و قوت ها، ترس ها و نگرانی ها، بینش ها و نگرش ها و به طور کلی شخصیت خود را بروز می دهد، ائمه و معصومان (ع) به جنبه های آموزشی بازی مانند افزایش دقت و تمرکز کودکان نیز توجه می کردند؛ از دیدگاه معصومین (ع) بازی از چند جهت نقش مؤثر و اهمیت فوق العاده ای در تربیت کودک دارد؛ بی توجهی به این نیاز طبیعی کودک خسارت های روحی- روانی بسیاری دارد و شرکت کردن در بازی کودکان نیز نوعی احترام به کودکان و شغل آنها، که در واقع همان بازی است می باشد.

کلیدواژه ها:

تربیت ، پرورش ، غریزه بازی ، بازی در سیره معصومین (ع) ، پرورش خلاقیت ، سرگرمی های الکترونیکی