الویت بندی ریسک های زیست محیطی جاده پاشنه زاگرس در استان خوزستان (اندیمشک-ایذه) با استفاده از روش تلفیقی AHP و آنتروپی

از آنجایی که احداث هر پروزه ای اثراتی را بر محیط زیست بلافصل خود خواهد گذاشت احداث جاده نیز از این قاعده مستثنی نبوده و علی رغم منافع فراوان، ریسک ها و خطرات بالقوه ای را دارا می باشد که در صورت بالفعل شدن آنها آسیب های بسیاری را بر محیط زیست تحت تدثیر خود متحمل خواهد کرد. این تحقیق با هدف شناسایی و ارزیابی ریسک های احتمالی ناشی از عملیات ساختمانی و بهره برداری محور پاشنه زاگرس، به انجام رسید. بدین منظور پس از شناسایی فعالیت ها و محیط زیست محدوده مطالعاتی با توجه به شدت اثر و احتمال وقوع آن بر انسان و محیط زیست، کارشناسایی و طبقه بندی ریسک ها در قالب متدولوژی دلفی به انجام رسید. روش های مورد استفاده در این پژوهش، فرایند تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و آنتروپی می باشد. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که تصادف با عابرین با وزن نهایی 0/0678 و سلب اسایش با وزن نهایی 0/0408 مهمترین ریسک های زیست محیطی، کاهش تنوع زیستی با وزن نهایی 0/0005 کمترین ریسک در منطقه مورد مطالعه می باشد. بر اساس اولویت بندی آنتروپی (A3>A2>A1) بازه A3 بیشترین و بازه A1 کمترین ریسک منطقه را گرفته اند.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ریسک محیط زیستی ، فرایند تحلیل سلسله مراتبی ، آنتروپی ، محور پاشنه زاگرس ، روش دلفی