توسعه فضای سبز شهری بر مبنای اصول آمایش سرزمین نمونه موردی: شهرستان خوی

فضاهای سبز شهری دارای بازدهی اجتماعی و اکولوژیکی هستند که مهم ترین اثر فضای سبز در شهرها، کارکردهای محیط زیستی، یا بازدهی اکولوژیکی آنهاست که شهرها را برای زیستن مساعد می سازد و با آثار مخرب گسترش صنعت و حمل ونقل مقابله می کند. مهم ترین آثار فضای سبز در شهرها، تعدیل دما، افزایش رطوبت نسبی، لطافت هو ا و جذب گردوغبار و تولید اکسیژن است. به همین علت فضای سبز هر شهر به مثابه ریه های تنفسی آن شهر به شمار می رود. با توجه به این اثرهای حیاتی، فضای سبز شهری باید از نظر کمی و کیفی متناسب با حجم فیزیکی شهر (راهها و ساختمان ها) و نیازهای جامعه (گذران اوقات فراغت و نیازهای بهداشتی) تأمین شود، تا بتواند به عنوان فضای سبز فعال، بازدهی محیط زیستی مستمری داشته باشد. بنابراین توسعه فضای سبز شهری برای پایدار ماندن باید با توجه به ویژگی های اقلیم شناختی محل و آرای مردم بومیلحاظ شود. به همین دلیل هدف مقاله حاضر بررسی روند توسعه فضای سبز شهری بر مبنای اصول آمایش سرزمین است. روش جمع آوری اطلاعات از طریق توزیع پرسش نامه در بین شهروندان شهر بیرجند انجام گرفت و نمونه گیری و طرح سؤالات آن هم به روش وضعی (کنترل شده) صورت پذیرفت، یعنی سؤالات با توجه به توان اکولوژیکی منطقه و ارزش های اجتماعی آن طرح و تعداد 20 سؤال از طریق آزمون خی دو پذیرفته شد. جامعه آماری تمام شهر بیرجند بود و از تعداد 1000 نفر از شهروندان این شهر نمونه گیری گرفته شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که مهم ترین اولویت تفریحی شهروندان شهر بیرجند استفاده از پارک های شهری است ولی عواملی مانند کمبود تنوع گونه های گیاهی فضای سبز و عدم یکنواختی آن در سطح شهر نارضایتی شهروندان را در پی داشته است، لذا پیشنهاد می شود برای توسعه فضای سبز شهری از اصول آمایش سرزمین استفاده شود تا توسعه فضای سبز شهری بازدهی محیط زیستی مستمری داشته باشد.

کلیدواژه ها:

فضای سبز شهری ، تنوع بخشی ، توسعه ، آمایش سرزمین SWOT