بررسی الگوهای معماری پایدار درمحله جویباره اصفهان با رویکرد پایداری اجتماعی

زندگی بشر از ابتدا با عناصر اجتماعی پیوند داشته است . این پیوند و توجه به مسائل اجتماعی در معماری سنتی ما وجود داشته و استفاده از انرژی پایدار آن در معماری ما نمود پیدا کرده است. چهارچوب نظری این تحقیق بر این پایه استوار است که فضاهای معماری در اقلیم گرم وخشک اصفهان به صورت قابل ملاحظه ای تحت تاثیر محیط قرارداشته اند.محله که رکن اصلی کالبد شهری است و آینده تعادل زندگی اجتماعی در شهرها بستگی بسیار زیادی به حفظ واحد محله دارد. با وجود محله هاست که زندگی در بزرگترین شهرها می تواند دلپذیر و انسانی باشد. حال در این تحقیق با بررسی محله جویباره که یکی از قدیمی ترین محلات شهر اصفهان بوده و می توان گفت این محله هسته اولیه شکل دهنده این شهر می باشد که امروزه متاسفانه بستر زندگی برای ساکنین محله مناسب نمی باشد. و باعث ناپایداری محله شده است. روش تحقیق در این پژوهش حاضر تحلیلی – توصیفی یا ژرف نگر است ، که منظور انجام این پژوهش به روش اسنادی و به تهیه ی اطلاعات و تجزیه و تحلیل و همچنین از مشاهدات میدانی اقدام شده است . در مرحله اسنادی و گرد آوری اطلاعات از کتب،نشریات ، نتایج همایش ها و کنفرانس ها و پایگاه های شبکه ای پردازش استفاده شده است.که هدف از این تحقیق ارائه راهکارهایی برای بازگشت به حالت اولیه (پایداری)محله می باشد.ازجمله راهکارهای پیشنهادی 1) ایجاد سرانه های خدماتی مورد نیاز 2) بازگرداندن منزلت از دسته رفته محله 3) ایجاد فرهنگ زندگی در بافت قدیم و هماهنگ کردن بافت قدیم با زندگی امروز 4) ایجاد ارزش افزوده املاک و تعلق آن به ساکنین

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری سنتی ، پایداری اجتماعی ، محله ، اصفهان