احیای نگرش سنتی به طبیعت: وجهی فراموش شده از پایداری زیست محیطی

بحران حاصل از رویارویی و برخورد انسان با طبیعت و کاربرد علوم طبیعی جدید در مورد تکنولوژی ، امروزه به موضوع نگرانوی عام تبدیل شده است. خطراتی که در اثر سلطه و حاکمیت انسان بر طبیعت به وجود آمده است، بسیار مشهود است. از جمله تمهیدات بشر جهت رویارویی با این بحران می توان به اصول طراحی پایداری اشاره دا شت. اصل طراحی پایدار براین نکته استوار است که ساختمان، جزئی کوچک از طبیعت پیرامونی است و باید به عنوان بخشی از اکوسیستم عمل کند و در چرخه حیات قرار گیرد. اما به نظر می رسد کیفیاتی در دیدگاه سنتی به طبیعت وجوود دارد است که جای خالی آن در رویکردهای پایداری به طبیعت احساس می شود .انسان سنتی « انسان در طبیعت »است در حالیکه انسان متجدد کنونی را می توان «انسان بر طبیعت» دانست.این مطالعه، با روشی توصیفی- تحلیلی، سعی بر این دارد تا با شناخت نگرش ها به طبیعت و روند تغییرات آن، به نقد وضعیت موجود بپردازد. در انتها، لزوم بازخوانی نحوه نگررش به طبیعت جهت تدوی اصول طراحی پایدار در ایران، بیش از پیش آشکارخواهد شد.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، انسان ، پایداری ، طراحی پایدار ، نگرش های سنتی