بررسی رابطه صفات شخصیتی با میزان شادمانی دانش آموزان دختر ناحیه یک شهر اصفهان

هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی رابطه صفات شخصیتی با میزان شادمانی دانش آموزان و همچنین مقایسه میزان شادمانی در صفات مختلف شخصیتی دبیرستانهای ناحیه یک شهر اصفهان میباشد. روش پژوهش توصیفی بوده است و در این پژوهش ، ابتدا فهرستی از کلیه دبیرستان های دخترانه ناحیه یک شهر اصفهان تهیه گردید و سپس از بین آنها مدارسی بطور تصادفی ساده انتخاب شد. در مدارس فوق ، از بین دانشآموزان 14 الی 16 ساله تعداد صد نفر به شیوه تصادفی ساده انتخاب شدند سپس پرسشنامه صفات شخصیتی آیزنک توسط آنها تکمیل شد و همزمان پرسشنامه شادمانی آکسفورد نیز به آنها ارائه گردید. بعد از جمع آوری اطلاعات, داده ها با روش آماری آزمون همبستگی (Pearson Correlation) و آزمون t –student انجام شد و سپس با برنامه کامپیوتری SPSS مورد تحلیل قرار گرفت و نتایج زیر حاصل گردید میزان شادمانی در افراد درون گرا و برون گرا با یکدیگر متفاوت بود که پس از بررسی میانگین ها به این نتیجه رسیدیم که میزان شادمانی در دانش آموزان برونگرا بیش از دانش آموزان درونگرا است . میزان شادمانی در افراد دارای مشخصه ثبات هیجانی و روان رنجور گرا با یکدیگر متفاوت بود که پس از بررسی میانگین ها به این نتیجه رسیدیم که میزان شادمانی در دانش آموزان دارای مشخصه ثبات هیجانی بیش از دانش آموزان دارای مشخصه روان رنجورگرا است وبین روان پریش گرایی و میزان شادمانی رابطه ی معنادار وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

برون گرا ، درون گرا ، روان رنجور گرا ، ثبات هیجانی ، روان پریش گرا