معماری دیجیتالی و تاثیر آن بر روند طراحی معماری و سازه در طرح معماران

معماری در واژه عبارت است از تولد یک تفکر در حیطه یک هدف مشخص که درصورت طی مسیری تعریف شده به ناظر اجازه می دهد مراحل تولد تفکر را تا تجسم آن به طور واضح رویت کند .جهت توانائی معمار در طراحی و تولید صنعتی و امکان تجسم احجام و فرم های نامتعارف معماری، باید ابزاری برای خلق فضا و معماری در اختیار معمار قرار گیرد که این ابزار با استفاده از تکنولوژی و امکانات پیچیده گرافیک در رایانه به نام معماری دیجیتالی میسر می گردد.معماری دیجیتالی جنبشی در عرصه معماری است تا با ارتباط معماری و علوم دیجیتال زمینه ای برای خلق و نوآوری بیشتر فراهم گردد و معمار در فضای دیجیتال از قید و بند های طراحی فضای معماری با روش های رایج گذشته و کندی کار با ابزار های ترسیمی قبلی در عصر کنونی، رها گشته و جزئیات تصور شده یک طرح را پیشاپیش به تصویر می کشد. در برخی از پروژه ها، سیستم سازه ای با معماری فرم های پیچیده و توپولوژیک ساختار های غیرخطی که از اندیشه های تاثیرگذار در عصراطلاعات و معماری دیجیتال بوده است، هیچ سنخیتی ندارند چرا که ساختارهای معماری دیجیتالی در حال پیشرفت هستند و سیستم های ساخت، در عصر کنونی در حال تثبیت خود و شکستن مرزهاست و شاید این سیستم ها در آینده نزدیک قادر به برآوردن نیاز های غیر خطی معماری دیجیتالی نباشند.در این تحقیق، روند طراحی معماری و سازه پروژه های معماران مطرح در عرصه معماری دیجیتال، از طراحانی چون زاحا حدید، هینا جمیلا و علی رحیم با ذکر مصادیق معماری دیجیتالی و تاثیر آن بر روند طراحی معماری و سازه مورد بررسی قرار میگیرد تا نحوه تاثیر تفکر استفاده از تکنیکهای رایانه ای معماران در طراحی معماری و حیطه طرح سازه ای تشریح گردد.

کلیدواژه ها:

معماری ، روند طراحی ، فضای دیجیتال ، طراحی ، سازه