تخصیص بهینه توان برای شبکه های مشارکتی تک رله ای با استفاده از الگوریتم ژنتیک

در محیط بیسیم انتقال اطلاعات با معضلات متعددی مانند پدیده چندمسیری، محوشدگی، قطع مسیر دید مستقیم و بورد محدود فرستندهها روبرو است. برای رفع یا تقلیل این مشکلات راهحلهایی توسعه یافتهاند که یکی از جدیدترین و کارآمدترین آنها، تکنیکهایمخابرات مشارکتی است. در مخابرات مشارکتی میتوان از مزایای متعددی مانند جبران یا پوشش اثرات محدودیت بورد فرستندهها، مقابله با محوشدگی و یا ایجاد دایورسیتی مکانی بهره جست. از آنجا که اکثر واحدهای سیار توسط باتری و توان محدود تغذیه میشوند کنترل و تخصیص بهینه توان در این شبکهها از اهمیت ویژهای برخوردار است. در این مقاله روشی برای تخصیص توان محدودی که مقدار آن با قید تعیین می گردددر یک سیستم مشارکتی تقویت و ارسال تک رلهای به منظور کمینهسازی نرخ خطای سمبل با استفاده از دو روش الگوریتم ژنتیک و لاگرانژپیشنهاد میگردد. نتایج شبیهسازیها نشان میدهد که عملکرد نرخ خطای سمبل با هر دو روش یکسان است. نظر به اینکه پیچیدگی محاسباتی الگوریتم اختصاص توان به روش لاگرانژ به ویژه هنگامی که تعداد رلهها زیاد باشد، بالاست، الگوریتم ژنتیک روش مناسبی جهت تخصیص توان در شبکههای مشارکتی میباشد.

کلیدواژه ها:

الگوریتم ژنتیک ، تخصیص توان ، شبکه مشارکتی ، رله تقویت و ارسال ، نرخ خطای سمبل