بحران هویت در معماری با نگاهی بر معماری دیکانستراکشن

در حدود بیست سال پس از انتشار نخستین کتاب های فلسفی ژاک دریدا ، ایده ها و اندیشه های وی توسطمعماران و منتقدان معماری مورد توجه قرار گرفت و به مدت یک دهه از اواخر 1980 تا اواخر دهه 1990 بااشتیاقی فراوان در دنیای معماری دنبال شد. معماران بسیاری در صدد نمو این اندیشه و فلسفه آثار متنوعی راخلق کردند و هریک مفاهیم انتزاعی خود را در این آثار گنجاندند. مقاله حاضر به تبیین تاثیراتدیکانستراکتیویسم در معماری و آنچه بعنوان تاثیرات محیطی در شکل دهی یا جهت دهی هویت انسانی در اینآثار متنوع مطرح است ، می پردازد و تقابل متناظر میان مفهوم اکنونیت و هویت را مطرح می کند. اینهویت ، مفهومی است پایدار که در طول تاریخ ، میان ملل مختلف در جریان داشته و به سامان دهی تفکراتانسانی و آرامش وی می انجامد و در مقابل ، اکنونیت راهی است به سوی سامان شکنی ، ناپایداری و تشویشبرای ابراز تفکراتی که عموما شخصی ، موضعی و موقت هستند. توجه این مقاله به مفاهیم ارائه شده از سویفلسفه دیکانستراکتیویسم و بررسی تطبیقی آن با مفاهیم مشترک اکثر دیدگاههای معماری ، با تاکید بر مفهومهویت ارائه شده از سوی مبانی اسلامی ، ما را به سوی پاسخ سوال پایه ای چرا هویت زدایی دیکانستراکتیویسمضد ارزش های انسانی است؟ راهنمایی می کند. در نسبت شناسی دیکانستراکشن تعدادی از جنبش ها وگرایش های هنری و معماری اوایل قرن بیستم نظیر دادائیسم در ارتباطی بلافصل قرار دارند. لذا بررسی ایننمونه های سبکی در معماری و هنر، و نگاهی فراگیر تا مبانی اسلامی ارائه شده در آثار هنر و معماری اسلامی،می تواند راه را برای پاسخ به این سوال پایه ای هموار کند.

کلیدواژه ها:

هویت ، بحران هویتی ، دیکانستراکتیویسم ، اکنونیت ، هویت جمعی