معماری منطبق بر محیط زیست در مناطق گرم و خشک ایران (نمونه موردی: شهرستان دامغان)

انتخاب مصالح و نحوه به کارگیری آنها در ساختمان با توجه به شرایط جوی، به نحوی که منجر به صرفه جویی و بهینه سازی مصرف انرژی گردد، متاسفانه تا به امروز به عنوان یک ملاک و معیار برای مهندسین معماری و طراحان بخش ساختمان مطرح نبوده است. ارزش فوق العاده سوخت های فسیلی و حجم عظیم سرمایه ملی که در بازیابی این سوخت ها هزینه می گردد، نیاز به اصلاح ساختار مصرف و ارائه الگوهای مصرف بهینه انرژی را ضروری می سازد. از سوی دیگر تاثیرات مخرب استفاده از سوخت های فسیلی بر روی محیط زیست و طبیعت موجب ایجاد مخاطره در زندگی شهروندان به ویژه در کلان شهرهای امروزی شده است. لذا توجه جدی به استفاده از داشته های بومی و منطبق بر طبیعت در معماری به عنوان فضاهایی منطبق با محیط زیست و پایدار یا به عبارتی معماری سبز، امروزه اهمیتی دوچندان یافته است. اقلیم تا آنجا که به آسایش انسان مربوط می شود، نتیجه متقابل عناصری چون تابش، خورشید، دما، رطوبت، وزش باد و میزان بارش می باشد. این مقاله در پی نشان دادن تاثیرات شرایط جوی و اقلیمی، بر ساخت و ساز پایدار و منطبق بر محیط زیست در مناطق گرم و خشک و تاثیر آن در بهینه سازی مصرف انرژی در معماری سبز منطبق بر طبیعت در شهرستان دامغان است. بر این اساس ضمن مراجعه به منابع کتابخانه ای و جمع آوری اطلاعات موردنیاز با روش های میدانی و تحلیلی – توصیفی به بررسی جنبه های مختلف تاثیرات اقلیمی بر معماری و ساختمان، در منطقه مورد مطالعه پرداخته شده است. نتایج حکایت از این مساله دارد که معماری منطبق بر محیط در دامغان کاملا منطبق بر اصول معماری پایدار بوده وضمن صرفه جویی در مصرف انرژی، همسازی کامل با محیط زیست دارد.

کلیدواژه ها:

دامغان ، معماری ، معماری پایدار ، محیط زیست ، مصرف انرژی