سبکها وگرایشها در معماری معاصر ایران در دوره انقلاب اسلامی (1388-1357)

گرایشهای شناسایی شده در آثارمعماری سالهای1357 تا کنون، بیانگر حرکت کلی معماری معاصر ایران در دوره انقلاب اسلامی می‌باشد. در طی این سالها، شاهد به ظهور رسیدن آثاری می باشیم که از سویی در امتداد جریانات معماری معاصر ایران در طی صد سال اخیر، در جهت اعتلای معماری ایرانی اسلامی قدم برداشته و از سویی دیگر در آنها یک بینش هماهنگ با رویکرد جهانی صورت پذیرفته است. مساله این است که در این رویارویی سنت وتجدد، گرایشهای مورد توجه در آثار معماران این دوره کدامند؟و با چه عناوینی شناخته می شوند؟ آیا این عناوین لزوما منطبق بر سبکها و گرایشهای شناخته شده در معماری معاصر غرب است؟یا اینکه در تطبیق با مولفه های معماری گذشته ایران تغییر یافته است؟ و این تغییرات چگونه در آثار معماران نمود یافته است؟ جهت شناسایی این گرایشها در معماری ایران، بناهای شاخص معماران پس از انقلاب به مثابه نماینده ای از گرایشهای موجود، مورد توجه سبک شناسانه قرار گرفته‌اند. بدیهی است با بررسی سبکها و گرایشها در این دوره زمانی، در یک چارچوب نظری منسجم می توان از آن به عنوان ابزاری جهت شناخت سایر مولفه های معماری معاصر ایران در آثار معماران استفاده نمود. همچنین می توان به ارزیابی دقیقتری از مسیر حرکت کلی معماری معاصر در طی سالهای آینده، دست یافت.