تحلیل عوامل محیطی مؤثر بر احساس امنیت در بافتهای فرسوده شهری (مطالعه موردی: محله فلعه آبکوه، مشهد)

یکی از اهداف برنامه ریزی شهری، حفظ ایمنی و آرامش است که از طریق گسترش امنیت کالبدی حاصل می شود. بر این اساس باید محیطهای انسان ساخت ، بدان گونه طراحی شوند که از ظرفیت کافی جرم خیزی برخوردار نباشد. با معماری و طراحی درست محیط علاوه بر کاهش فرصت برای جرم، میتوان بر کیفیت زندگی نیز افزود. به همین دلیل سالانه هزینه های هنگفت و سرمایه های مادی فراوانی صرف تأمین امنیت شهرها شده است. در این میان بافتهای فرسوده به دلیل عدم طراحی مناسب و از بین رفتن حس تعلق و دیگر عضلات خاص خود زمینه لازم برای آسیبهای اجتماعی از قبیل عدم امنیت فراهم آورده اند. هدف از تحقیق حاضر سنجش امنیت محیطی در بافتهای فرسوده و ناکارآمد شهری با رویکرد مخاطب محور میباشد. بدین منظور محله آبکوه که دارای بافتی قدیمی، فرسوده و جرمخیز در منطقه 1 کلانشهر مشهد قرار گرفته و نتوانسته خود را محیط پیرامون وفق دهد، به عنوان محدوده مورد مطالعه انتخاب گردید. روش تحقیق حاضر از نوع توصیفی - تحلیلی می باشد . جمع آوری اطلاعات با استفاده از مطالعات کتابخانهای و مشاهدات میدانی و همچنین استفاده از ابزار پرسشنامه و انجام تحلیل آماری در محیط نرم افزار SPSS صورت گرفته است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که منطقه سکونت در احساس امنیت نقش مؤثری دارد و رضایتمندی ساکنین از وضعیت امنیت محیط در بافت فرسوده قلعه آبکوه به دلیل عدم اصول طراحی، دارا بودن فضاهای ناامن و دیگر عوامل محیطی در سطح پایینی قرار دارد.

کلیدواژه ها:

احساس امنیت ، طراحی و معماری ، امنیت محیطی ، بافتهای فرسوده شهری ، کیفیت محیط شهری