طراحی فضاهای شهری با تاکید بر زمینه انسان گرایانه

توجه به انسان و خصوصیات او از دوره ی رنسانس نشات گرفت اما دیری نپایید که با وقوع انقلاب صنعتی و ظهور سبک مدرن این موضوع جای خود را به تکنومداری داد. تا اینکه از دهه ی شصت میلادی، موضوع پست مدرن به صورت یک سبک مهم مطرح شد و انتقادات زیربنایی به اندیشه ی منطق گرای مدرن وارد گردید. زمینه گرایی یکی از دیدگاههای رایج در معماری و شهرسازی است که در ذیل سبک پست مدرن طبقه بندی می شود. نظریه های مربوط به زمینه گرایی ابتدا به عرصه های کالبدی، تاریخی و اجتماعی– فرهنگی راه یافتند و سپس به ابعاد انسانی گرایش پیدا کردند. هدف از این نوشتار آشنایی با مبانی زمینه گرایی و تدقیق در مفهوم زمینه انسان گرایانه به عنوان یکی از زیر شاخه های مهم این دیدگاه در بستر فضاهای شهری است. اهمیت این موضوع در آن است که برای اولین بار، رویکرد زمینه گرا با مبانی نظری مدون در چارچوب پارادایم پست مدرن بر زمینه انسان گرایانه تاکید می کند. روش تحقیق در این مطالعه توصیفی و تحلیلی بوده و از روش اسنادی استفاده شده، به این صورت که با مراجعه به کتابها، نشریات و سایتهای مرتبط اطلاعات مورد نظر گردآوری شده است. برای نیل به اهداف زمینه انسان گرایانه در طراحی یک فضای شهری و در راستای دستیابی به چشم انداز شهرسازی پایدار، یاری جستن از ارزش های فرهنگی در جهت معنا دهی به فضا و در نهایت تبدیل آن به مکان توصیه می شود. برای این مهم شهرساز باید خود را در جایگاه مردم دیده و از نظرخواهی و ارتباط با مردم بهره بگیرد.

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، زمینه ، زمینه گرایی ، زمینه ی انسان گرایانه