کنکاشی پیرامون شاخصه های پایداری اجتماعی و رابطه آن با اصل مردم واری در معماری ایرانی

از زمانی که مبحث معماری پایدار و اصول طراحی بر مبنای آن موضوع پرطرفدار محافل معماری گردید، عمده توجه متخصصین به حیطه پایداری کالبدی یا همان معماری سبز معطوف شد. اما یکی از شاخه های (ابعاد) مهم توسعه پایدار، مقوله پایداری اجتماعی است که در ارتباط نزدیکی با پایداری کالبدی و تحقق معماری پایدار است. پایداری اجتماعی هرچند مبحثی نو به نظر می آید، اما از دیرباز، از جانب سازندگان بناها و کاربران آنها در سرزمین های تاریخ داری همچون ایران مورد توجه بوده است. از جمله نشانه های آن، رعایت اصل مردم واری در معماری بومی ایران است. اصل مردم واری ، به زعم استاد پیرنیا، یعنی طراحی و ساخت بنا بر اساس تناسبات انسانی و در نظر گرفتن نحوه زندگی ساکنان در بناها، که به نوعی بیان کننده الزامات یک پایداری اجتماعی در جهت خواسته هاو نیازهای کاربران بناها است. این نوشتار، ضمن معرفی شاخصه های پایداری اجتماعی با روش توصیفی - تحلیلی، به مطابقت آن با اصل مردم واری در معماری ایران می پردازد. احیای این مسیر می تواند راهی جهت بازخوانی اصول معماری ایرانی در راستای دستیابی به معماری مبتنی بر پایداری اجتماعی فراهم کند.

کلیدواژه ها:

پایداری اجتماعی ، مردم واری ، معماری ایرانی