معماری تعامل گرا در مسکن ایرانی اسلامی

امروزه جدا افتادگی روز افزون طراحان از استفاده کنندگان در ساخت مسکن حس تعلق و سکنی را از خیالشان زدوده است. یکی از راه حل ها، برقراری پیوند بین بهره برداران و محصول طراحی و به نوعی توجه به رویکردی تعامل گرا در طراحی مسکن است که در آن نیازهای استفاده کننده مورد توجه قرار می گیرد . توجه اسلام به گفت و گوها و تعاملات مختلف در سطوح گوناگون ، نیازهای مختلف انسان و در نتیجه چند جنبه ای بودن بیان آن و همچنین توجه به اراده و اختیار انسانی و خطاب قرار دادن وی این نکته را بیان می دارد که رهنمودهای اسلامی به انسان به عنوان مخاطب توجه بسیار داشته است که این توجه ، در معماری این دوره ، منجر به نوعی معماری تعامل گرا شده است که در آن مخاطب و استفاده کننده نقش فعال دارد. هدف پژوهش انجام شده به دست آوردن سطوح معماری تعامل گرا و کشف مصداق های آن در مسکن اسلامی با استفاده از مفاهیم معماری اسلامی ایران است که برای درک بهتر، خانه ی دوره صفویه به عنوان نمونه موردی انتخاب شده است. چراکه این دوره به عقیده بسیاری از کارشناسان دوره اوج معماری اسلامی ایران بوده است. نتیجه مطالعه مدلی است که در آن سطوح معماری تعامل گرا در مسکن ایرانی اسلامی در چهار بعد نمادین ، ارزشی - عاطفی، رفتاری و کالبدی بیان شده که امید است دریچه ای نو بر روی برنامه ریزان، مدیران وطراحان مسکن بگشاید.

کلیدواژه ها:

معماری تعامل گرا ، مسکن ، معماری اسلامی ، خانه های صفویه