استفاده از شاخص AQI در بررسی تعیین آلاینده شاخص هوای کلان شهر تهران در دهه گذشته و پهنه بندی مکانی کیفیت هوای آن بر اساس مدلسازی GIS

از آنجا که تولید آلایندههای مختلف تابع تکنولوژی مورد استفاده و اقدامات انجام شده در زمینه تدوین مقررات در سطح شهرمیباشد، لذا جهت بررسی تأثیر تکنولوژیهای مورد استفاده بررسی تغییر الگو ضروری است تا بدانیم متناسب با این تغییرات درتکنولوژیها، نوع سوخت مصرفی، سیاستگذاریها و... چه تغییراتی در روند تولید آلایندهها به وجود آمده است و البته لازم است که در این زمینه از روشهای نوین جهت بررسی هرچه دقیقتر برای حصول نتیجه بهتر استفاده کنیم؛ یکی از این روشها که امروزه جایگاه خود را در امر مدیریت کیفیت هوا باز نموده است، مدلسازی آلایندههای هوا بر اساسGIS است که در حقیقت از ابزارهای مهم و مؤثر برای تحلیل، پردازش و مدلسازی و تقسیمبندی در امر مدیریت کیفیت هوا میباشد. هماکنون سازمان حفاظت محیط زیست و شهرداری تهران با استقرار ایستگاه های ثابت و سیار سنجش آلاینده های هوای تهران را به عهده دارند . آنچه در این بین مهم است، چگونگی تفسیر و تحلیل دادههای حاصل از سنجش آلودگی هوا و نحوه اطلاعرسانی به عموم مردم است. در این تحقیق 4 آلاینده مهم هوای شهر تهران به طور همزمان برای یک دوره آماری 12 ساله مورد توجه قرار داده شده است، به منظور بررسی روند تغییرات در آلایندههای شاخص هوای تهران(O3، SO2 ، NOx ، CO، PM10طی سالهای 97 تا 74 و تعیین آلاینده شاخص هوای شهر تهران ابتدا دادههای خام مربوط به غلظت هر آلاینده از شرکت کنترل کیفیت هوا تهیه گردید و سپس بعد از انجام تحلیلهای آماری و استخراج ماهانه و سپس سالانه بر روی دادههای خام، دادههای حاصله به محیطGISمنتقل گردید و سپس بر اساس روش میان یابی،Ordinary rigingنقشههای کیفیت هوای شهر تهران در هرسال به طور جداگانه ، در محیطArcMapترسیم گردید. نتایج این تحقیق حاکی از کاهش قابل توجهی در سهم منوکسیدکربن در آلودگی هوای شهر تهران و هم چنین افزایش قابل توجهی در میزان سهم آلاینده ازن در آلودگی هوای شهر تهران میباشد.