اثربخشی آموزش های خانواده و مهارت های زندگی بر نگهداری بیماران روانی مزمن در خانواده

مقدمه:پژوهش حاضر به بررسی کارآمدی نسبی آموزش های خانواده و مهارت های زندگی بر نگهداری بیماران روانی مزمن در خانواده درشهر مشهد پرداخته است. روش: این پژوهش از نوع پژوهش های نیمه تجربی طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل نابرابراست. در این پژوهش نمونه ای به حجم 033 نفر به صورت تصادفی طبقه ای از بین خانواده های بیماران روانی منمن بستری در مراکن شبانه روزی شهر مشهد و خانواده های لیست انتظار پشت نوبت انتخاب نموده و به صورت تصادفی آن ها را به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم نموده و آموزش های خانواده و مهارت های زندگی را به یک گروه از آن ها ارایه شد. گروه کنترل هیچ گونه آموزشی دریافت نکرد. این دو گروه قبل از شروع آموزش ها و در پایان دوره آموزش به وسیله ابنارهایی مانند پرسشنامه نگرش به نگهداری و بیماری روانی، پرسشنامه نگرش به مهارت های زندگی، پرسشنامه سازگاری اجتماعی کالیفرنیا، عنت نفس روزنبرگ، سلامت عمومی و پرسشنامه همه گیرشناسی اختلال های روانی مورد آزمون قرار گرفتند. یافته ها: نتایج بیانگر این بود که آموزش ها بر نگرش اعضای خانواده به نگهداری بیماران روانی در خانواده تاثیری نداشته است، اما نگرش اعضای خانواده به بیماری روانی در نتیجه آموزش ها تغییر یافته بود. این آموزش ها هم چنین بر تغییر نگرش اعضای خانواده نسبت به مهارت های زندگی ، بالا رفتن سطح سازگاری اجتماعی، عنت نفس و سلامت عمومی و کاهش اختلال های روانی موثر بوده است. نتیجه گیری: دلی کارآمدی شیوه های گروهی آموزش مهارت های زندگی به صورت شناختی - رفتاری زیربنای آموزشی آن ها است. چرا که در این شیوه هم بر جنبه های شناختی و هم رفتاری تاکید می شود. از سوی دیگر، برای اثربخشی بیشتر آموزش ها به زمان بیشتری نیاز است. هم چنین، کنترل عوام اثر گذار می تواند در اثربخشی بیشتر این آموزش ها موثر باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش های خانواده ، مهارت های زندگی ، بیماران روانی مزمن