مقایسه میزان فلز جیوه در بافت های مختلف دو ماهی پلاژیک و بنتیک در خور غزاله

سطح اکولوژیک اثر مهمی در تجمع فلز جیوه در آبزیان دارد. به همین منظور غلظت فلز سنگین جیوه (Hg) در عضله،آبشش و کبد و گناد های دو گونه ماهی ،ماهی بنتیک زمین کن(Platycephalus indicus) ماهی پلاژیک صبور(Tenualosa ilisha) در خور غزاله که یکی از شاخه های خور موسی در مجاورت خور ماهشهر در خلیج فارس است. توسط دستگاه Advanced MercuryAnalyzer, 254 LECO اندازه گیری شد. غلظت فلز در دو گونه ماهی و بافت های مختلف دارای اختلاف معنی داری بود. میانگین غلظت فلز جیوه در عضله زمین کن(Platycephalus indicus) و صبور (Tenualosa ilisha) به ترتیب: 4175، 879 و در بافت آبشش: 2458،965 و در بافت کبد:5468،1450 و در بافت گناد 3080 و 1476 PPb بود. با توجه به نتایج فوق ، غلظت جیوه در همه بافت های ماهی بنتیک نسبت به ماهی پلاژیک به طور معنی داری بیشتر بوده، که بیانگر تجمع آن در ارتباط با سطح اکولوژیک و همچنین زنجیره غذایی به دلیل گوشتخوار بودن این ماهی بوده است وازمیان بافت های مختلف بافت کبد بیشترین مقدار جیوه را در هر دو گونه نشان داد. مقایسه مقادیر بدست آمده با استانداردهای جهانی حاکی از الودگی شدید منطقه و نامناسب بودن ماهی ها جهت تغذیه را دارد.

کلیدواژه ها:

جیوه ، سطح اکولوژیک ، عادات غذایی ، عضله ماهی ، خور غزاله