فضاهای آموزشی آینده

در مقاله مزبور، دستور زبان فضائی مکانهای آموزشی، در امر یادگیری ومتناسب با توسعه نظام آموزشی ایران 1۴٠۴ درجهت گیری به سوی رشد، مسئولیت پذیری و تداوم در امر آموزش بررسی گردید . درچنین ساختاری امکان رشد وجوه غیر فیزیکی که همان ابعاد پرورشیهمه جانبه فضای آموزشی است، امکان بروز می یابد. لازمه چنین کالبدی، فضاهای آموزشی منعطف برای پاسخگویی به نیازهای آموزشیجدید و دانش آموز محور می باشد که در عین آموزش، فضایی برای پرورش تعاملات اجتماعی وفرهنگی در غالب مدارس اجتماعی و تعامل گرا را فراهم می آورد. چنین نگرشی در معماری و آموزش سنتی ایران قابل مشاهده و امروزه به دست فراموشی سپرده شده است. این در حالیست که رویکرد اجتماعی و انعطاف پذیری به دلیل چند عملکردی بودن فضا در مقیاس داخلی و محله، سبب استفاده بهینه درانرژی میگردد که زمینه را برای آموزش عینی صرفه جویی، در راستای تاکید به پرورش اجتماعی فراهم می آورد. روش تحقیق مذکور از نظر هدف،کاربردی و به روش ترکیبی بوده است. جمع آوری اطلاعات از طریق داده های کمی و کیفی بهصورت کتابخانه ای ومیدانی از طریق بررسی اسناد و مدارک و مشاهده نمونه های موردی و مصاحبه با کاربران و کارشناسان متخصص صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

فضای آموزشی ، انعطاف پذیری ، مدارس اجتماعی ، پایداری