اصلاح روش مسیر جایگزین بار در تحلیل خرابی پیشرونده سازه های فولادی

در انجام تحلیل های مسیر جایگزین بار برای کنترل پتانسیل خرابی پیشرونده دریک سازه، بیشتر طراحان اغلب روش های اجرایی استاتیکی را انتخاب می کنند که به نیروی انسانی کمتر و تجهیزات آزمایشگاهی ساده تری نیاز دارد. از آنجایی که خرابی پیشرونده، یکرویداد دینامیکی و غیر خطی است، حالات بار برای فرآیندهای استاتیکی، به کاربرد ضرایبی برای در نظر گرفتن اثرات اینرسی و غیر خطی نیازمند است. تناقضاتی در رهنمودهای موجود که ضرایب بار دینامیکی و غیر خطی را در رویکردهای استاتیکی خود به کار برده بودند، مشاهده شده است. این مطالعه به عنوان بخشی از یک تلاش برای به روز رسانی دستورالعمل های موجود، به بررسی رفتار سازه های متعدد اسکلت فلزی به منظور کنترل میزان و تغییر ضرایب افزایش بار دینامیکی و غیر خطی می پردازد. این مطالعه نتیجه می دهد کهضرایب در دستورالعمل های موجود به نتایجی بیش از حد محافظه کارانه منجر شده و اغلب به طراحی ها و مقاوم سازی های پر هزینه ختم می شوند. این مطالعه ضرایب افزایش بار جدیدی را تعیین کرده و رویکرد نوی را برای استفاده از این ضرایب هنگام اعمال تحلیل مسیر جایگزین بار برای خرابی پیشرونده پیشنهاد می کند

کلیدواژه ها:

خرابی پیشرونده ، مسیرهای جایگزین بار ، ضریب افزایش بار ، سازه فولادی