ابعاد جهانی سازی آموزش عالی

جریان جهانی شدن، یک ماهیت فراملیتی برای ظرفیت های فنی و علمی در جهان ایجاد نموده و به عنوان یکی از چالش های اصلی آموزش عالی در کشورهای در حال توسعه شناخته شده است. این پدیده با قرار دادن روند گسترده ای پیش روی خدمات آموزشی برون مرزی، برخی از کشورهای توسعه یافته را به سوی سرمایه گذاری مستقیم خارجی در آموزش با هدف همکاری با سایر کشورها با هدف ارتقای کیفیت نیروی انسانی، دستیابی به مهارتهای موجود در مکان های جدید، انتخاب دانشجو برای دانشگاه های داخلی، کاهش هزینه ها، داد و ستد آزادتر و بهره گیری از محیط های سرمایه گذاری جدید سوق داده است. عوامل محرک بی شماری برای پیشبرد آموزش عالی جهانی وجود دارد. از جمله این عوامل می توان به ظهور فناوری ارتباطات اطلاعاتی اشاره نمود. این فناوری مرزهای جغرافیایی را از بین می برد. به گونه ای که متقاضیان می توانند در کشور خود خدمات آموزش عالی مورد نیاز را از دانشگاه های معتبر در گوشه دیگری از جهان تامین نمایند. بدین ترتیب پدیده جهانی شدن تنها در صورتی یک فرصت خواهد بود که واحدهای آموزش عالی بتوانند ناکارآمدی های خود را برطرف کنند در غیر این صورت سیلاب جهانی شدن هم متقاضیان خدمات آموزشی (دانشجویان) و هم ارائه دهندگان آموزش (اساتید و نخبگان علمی) را جذب خواهد کرد. این مقاله با توجه به تحولات و تغییرات پیوسته جهان به بررسی ابعاد جهانی سازی آموزش عالی می پردازد.

کلیدواژه ها:

جهانی سازی ، آموزش عالی ، ایران ، همکاری های بین المللی