قصه چهار مرغ خلیل در متون تفسیری و عرفانی

درباره مضمون آیه 260 سوره بقره که در آن خداوند زنده کردن مردگان را از طریق کشته و زنده شدن چهار پرنده به حضرت ابراهیم (ع) نشان می دهد، مفسران و عارفان سخنان بسیاری گفته اند. عارفان از این قصه قرآنی که غالباً برای اثبات معاد جسمانی و حشر مردگان به کار می رود، تفسیری روحانی کرد ه و گاه به آن جنبه ای کاملاً نمادین و تمثیلی بخشیده اند که نظیر این تعابیر در متون تفسیری غیر عرفانی هم دیده می شود. در این تحقیق، این قصه از متون مختلف تفسیری و عرفانی استخراج و وجوه افتراق و اشتراک آنها و دیدگا ه های متفاوت مفسران عارف و غیرعارف درباره آن بررسی و تحلیل شده است . این تحقیق نشان می دهد برخی از مفسران قرآنی در تفسیر خویش تحت تأثیر متون منثور صوفیه بوده اند . همچنین، نمایانگر توانایی، خلاقیت و تلاش عرفا، مفسران و شاعران در راه پروراندن معانی مختلف ملهم از قصه های رایج قرآنی و افزودن نکات بدیع و تأوی لهای زیبا و شورانگیز روحانی به این قصه ها و روایات است.

کلیدواژه ها:

قرآن ، تفاسیر عرفانی ، قصه چهار مرغ خلیل