منظری دیگر از نگاه نیما- بیان نمایشی نیما از مفهوم منظر

مفهوم منظر به عنوان حقیقتی عینیف ذهنی و واجد دو وجه مفعولی و فعالی در تعریف نسبت انسان با محیط، از دیرباز به عنوان یکی از مفاهیم اصیل در فرهنگ و زبان ایرانی وجود داشته است. حضور مکرر واژه منظر در ادبیات ایران، با گستره ای وسیع از معانی که می توانند آن را به مفهومی پویا تبدیل کنند، به قدمت و اهمیت این مفهوم در فرهنگ و تمدن ایرانی اشاره دارد. در ادیبات قدیم، حضور منظر را بیشتر می توان در وجه مفعنولی آن مشاهده کرد. در وجه مفعولی شاهد نگاهی هستیم که ناظر به محیط دارد و حاصل تشخص بیانی و گزینش گری او از مجموعه پدیده های محیطی است که در برابر دید خود قرار داده است. در دورظ معاصر با برخاستن نیما یوشیج و ارائه الگویی ن و در ادبیات، اندیشه و عملکرد وی، نقطه عطفی در تکامل مفهوم منظر در ادبیات فارسی به وجود آورد. نیما با پیش نهادن بیان نمایشی در برابر بیان روایی در ادبیات و شعر فارسی، نگاهی تازه به طبیعت را در فرهنگ ایرانی وارد کرد؛ نگاهی که در آن تعامل دوسویه و گفتگوی دوجانبه بین شاعر و محیط جایگزین توصیف و تفسیر صرف و یک سویه او از محیط شد. شاعر در تعریف نیما نه فقط روایت گر طبیعتف بلکه در حال گفتگو با آن است. تغییر زاویه دید در شعر نیمایی، از موضوع های اصلی و بنیادین است. فهم منظر از جنبه فاعلی آن در ادبیات معاصر تکامل پیدا می کند، زیرا در آن، محیط هم منظور ناظر و هم ناظر ان است، دیده و توصیف می شود، می بیند و سخن می گوید.

کلیدواژه ها:

منظر ، وجود فاعلی و مفعولی ، ادبیات نمایشی ، ادبیات روایی ، نیما