اثر شیوه های مختلف تمرین و بی تمرینی بر هموسیستئین پلاسمایی و عوامل مرتبط با چاقی مردان جوان غیر فعال

امروزه افزایش غلظت هموسیستئین پلاسما به عنوان عامل خطر بیماری های قلبی - عروقی مطرح شده است. اما پاسخ آن به شیوه های مختلف تمرین وبی تمرینی به درستی معلوم نیست. هدف این پژوهش، پس شیوه های مختلف تمرین و بی تمرینی پس از آن بر هموسیستئین پلاسما و عوامل مرتبط با چاقی مردان جوان غیرفعال بود. این مطالعه از نوع نیمه تجربی و نمونه آماری آن 39 دانشجوی پسر غیر فعال با دامنه سنی 1/84 ± 20/88 سال به صورت تصادفی انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه 13 نفری (تمرین هوازی، تمرین بی هوازی و کنترل) تقسیم شدند. برنامه های تمرینی به مدت 10 هفته، سه جلسه در هفته با مدت و شدت مشخص (تمرین هوازی با شدت 50 تا 70درصد Vo2maxو تمرین بی هوازی با شدت 95 تا 100 درصد Vo2max) اجرا شد. گروه کنترل در طول دوره پژوهش هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشتند. خونگیری پس از 14 ساعت ناشتا این قبل از شروع پژوهش و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و چهار هفته بی تمرینی به عمل آمد. داده ها با آزمون اسمیرنوف،آنالیز واریانس یک طرفه، آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی LSD با نرم افزار Spss نسخه 17 در سطح معنی داری 0/05>a تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحقیق نشان داد در هفته تمرین هوازی و بی هوازی موجب کاهش معنادار مقادیر هموسیستئین پلاسمایی،درصد چربی بدن، BMI و WHRمعناداری همراه بود. (0/05>p) هر دو شیوه تمرین هوازی و بی هوازی با کاهش هموسیستئین پلاسمایی با افزایش معنا دار (0/05>p) و سایر متغیرها با افزایش غیر معناداری همراه بود ( 0/05تمرین هوازی و بی هوازی با کاهش هموسیستئین پلاسمایی و عوامل مرتبط با چاقی راهکاری مناسب برای کاهش بروز بیماری های قلبی - عروقی است. در حالی که توقف تمرین فواید مطلوب تمرین را از بین می برد.

کلیدواژه ها:

تمرین هوازی ، تمرین بی هوازی ، هموسیستئین ، غیر ورزشکار