بررسی تطبیقی خشونت اقوام ترک و کرد آذربایجان شرقی و کردستان در مقابل حکومت مرکزی پس از 1357

هرگونه کنترل اجتماعی که در مقابل تمایلات ایستادگی کند، یا آزار رفتاری را تحمیل نماید و یا یک مسیر اجتماعی و یا چارچوب خاصی را از زندگی مختل کند خشونت نام دارد. ایران همچون اغلب کشورهای جهان از اقوام متعددی تشکیل یافته است و این تنوع قومیتی در برخی مواقع منبع بروز خشونت بوده است. مهمترین درگیری اقوام در ایران بین دو قوم ترک و کرد بر ضد حکومت مرکزی رخ داده است. هدف مقاله حاضر نشان دادن عوامل بروز خشونت در بخش هایی از اقوام ترک و کرد در ایران می باشد. این مقاله با روش جمع اوری اطلاعات و مطالعه موردی دو قوم ترک و کرد و بهره گیری از تئوری آمارتیا کومار سن که رابطه هویت و فرهنگ را عامل اولیه تفاهم و تعارض می داند،این فرضیه را به ازمون گذاشته است که هویت خواهی موجب بروز رفتار خشونت آمیز دو قوم ترک و کرد در دوره پس از پیروزی انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ شده است. در این فرض، چند فرهنگ گرایی که تکثر گرایی فرهنگی نامیده می شود، به عنوان عامل تفاهم، و فقر و نابرابری،اهمال و تحقیر، و جایگزینی فرهنگی بر قومیت و مذهب به عنوان عواملی که موجب تعارض شده، مطرح است. این مقاله چنین نتیجه می گیرد که هویت خواهی در کردها که ریشه در فقر و هویت خواهی در ترک ها که ریشه در جایگزینی فرهنگی دارد، موجب بروز رفتار اعتراض آمیز و گاهی خشونت آمیز، شده است.

کلیدواژه ها:

کرد ، ترک ، هویت ، خشونت ، ایران