بررسی تأثیر دانش اقلیمی مدیران ادارات شهر مشهد بر مدیریت بحرانهای طبیعی

در کشورهای حادثهخیز پیامدهای ناشی از بحرانها، از عوامل اصلی بازدارنده توسعه بشمار میآیند.خطرپذیری سوانح طبیعی ارتباط نزدیکی با توسعه پایدار دارد، به این ترتیب که در صورت عدم وجودنظامات و ترتیبات مناسب، فرآیند و اجرای توسعه غالباً منجر به بروز یا تشدید سوانح میگردد، اما در عین حال توسعه متوازن به طور مؤثری وقوع و یا خسارات آنها را کاهش میدهد. امروزه مدیریت بحرانیک بخش اساسی از مدیریت استراتژیک است. قبل از تعقیب هرگونه اهداف بلند، مدیریت بحران برای تضمین ثبات و موفقیت مستمر یک سازمان ضروری است. مدیریت بحران مؤثر نیازمند یک رویکردمنظم و نظاممند است که مبتنی بر هوشیاری، حساسیت مدیریتی و یک درک خوب از اهمیت برنامه- ریزی دقیق و آمادگی سازمانی است. نگرش سنتی به مدیریت بحران، براین باور بود که مدیریت بحران یعنی فرو نشاندن آتش؛ به این معنی که مدیران بحران در انتظار خراب شدن امور مینشینند و پس از بروز ویرانی، سعی میکنند تا ضرر ناشی از خرابیها را محدود سازند. ولی به تازگی نگرش بهاین واژه عوض شده است. براساسمعنای اخیر، همواره باید مجموعهای از طرحها و برنامههای عملی برای مواجهه با تحولات احتمالی آینده تنظیم شود و مدیران باید درباره بلایای احتمالی آینده بیندیشند و آمادگی رویارویی با وقایع پیشبینی نشده را کسب کنند؛ بنابراین، مدیریت بحران بر ضرورت پیشبینی منظم و کسب آمادگی برای رویارویی با آن دسته از مسائل داخلی و خارجی تأکید دارد.(Ian and etal, 1978,60