همنشینی نور و رنگ در فضاهای فرهنگی و تأثیر آن بر ناهنجاری های رفتاری شهروندان

نور پدیده ایست که از طریق رنگ ها، روح و طبیعت زنده جهان را برایمان آشکار می سازد. امروزه با توجه به الگوی متقارن و پیچیده هندسی رنگ و نور و به منظور ایجاد بستری زیبا و مناسب در راستای ارتقاء کیفیت بصری و در پی آن جذابیت سیمای شهری، نورپردازی به عنوان عضو جدا ناشدنی طراحی شهری و معماری بدل شده است. با وجود این مزایای بسیار مهم نور، پدیده آلودگی نوری می تواند به عکس آن عمل نماید. چرا که هم از نظر فیزیکی و هم به لحاظ روانی بر انسان تاثیرگذار است. مقاله حاضر کوششی در جهت یافتن رابطه ی آلودگی نوری و میزان گسترش ناهنجاری های رفتاری افراد استفاده کننده از یک فضای فرهنگی در گستره زمانی معین می باشد. بدین منظور با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و به کارگیری منابع اسنادی و کتابخانه ای به بیان اصول نورپردازی و همنشینی آن با رنگ در فضاهای فرهنگی پرداختیم و تاثیرات روانشناختی این دو مولفه بر شهروندان را بیان نمودیم. هدف عمده در این مقاله ابتدا یافتن جایگاه فضاهای فرهنگی در شهرها و سپس بیان جایگاه نور و رنگ و تاثیر آن دو بر ارزش های هنری، شکلی و کیفی فضاهای فرهنگی همچون فضا با سیمای ثابت، فضا با سیمای نیمه ثابت و فضای بی شکل، می باشد. نتایج حاصله بیانگر این موضوع است که به همان اندازه نورپردازی صحیح یک فضا می تواند حس آرامش و تمرکز را وسعت دهد، در صورتی که، بدون توجه به اصول و جنبه های احساسی نشات گرفته از رنگ های موجود در فضا انجام شود، تاثیرات زیان باری بر انسان نسل امروز وارد می سازد که جبران آن نیازمند زمان و صرف هزینه های بسیار می باشد.

کلیدواژه ها:

آلودگی نوری ، رنگ ، فضای فرهنگی ، ناهنجاری رفتاری ، نورپردازی