همکاریهای علمی-بین المللی آموزش عالی در ایران

جهانی شدن در مقام روندی از دگرگونیها و تحولات از مرزهای سیاست و اقتصاد فراتر رفته و علم، فرهنگ و سبک زندگی را در برگرفته است. در واقع جهانی شدن پدیدهای چندبعدی است که قابل تسری به عرصههای گوناگون علمی، اقتصادی،سیاسی، اجتماعی، دینی، اخلاقی، حقوقی، فرهنگی و فناوری است که نتایج قهری آن بسیاری از ارکان ارزشی جوامع را متأثر میسازد. از منظر یونسکو، پدیدهی جهانی شدن به معنی اختلاط و در هم نوردیده شدن مرزها، بر آموزش عالی تأثیرگذاربینالمللی » ، است و گزینهای که برای پاسخگویی به فرصتها و چالشهای جهانی شدن در آموزش عالی اختیار میشودآن است. به طور کلی هدف عمده بینالمللی سازی آموزش عالی توسعهی دانش، توانایی، نگرش و ارزشهایی است که « سازی در سطح بینالمللی شناخته شده است؛ که این مهم با ارتباطات و همکاریهای علمی-بینالمللی آموزش عالی حاصل خواهدشد. از این رو، ضرورت بررسی چگونگی گسترش این همکاریهای علمی-بینالمللی آموزش عالی در ابعاد کمی و کیفی، انکارناپذیر است. بر این اساس، هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی همکاریهای علمی-بینالمللی در آموزش عالی ایران است. در این راستا، ابتدا به دو مقولهی جهانی شدن و بینالمللی شدن آموزش عالی پرداخته شده است. در ادامه الزامات و منطقبینالمللی شدن در آموزش عالی ایران از طریق راهبردهایی چون تبادل اساتید و دانشجویان، بینالمللی کردن برنامه درسی، توجه به برنامههای آموزش و پرورش تطبیقی و ... مورد تشریح قرار گرفت؛ سپس، راهکارهایی چون تقویت و ایجاد رایزن-های علمی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در خارج از کشور، توسعه و ارتقای سطح روابط علمی بینالمللی دانشگاهها و مراکز تحقیقاتی با سازمانهای علمی تخصصی بینالمللی منطقهای و مراکز و مؤسسههای دانشگاهی، ایجاد شبکههای پژوهش در سطوح ملی و منطقهای و ... در جهت تقویت همکاریهای علمی- بینالمللی در ایران بیان شده و در نهایت به ارائه نتیجه و جمعبندی پژوهش پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

جهانی شدن ، بینالمللی شدن ، همکاریهای علمی-بینالمللی ، آموزش عالی