نقش محیط های طبیعی در فضاهای آموزش معماری

تغییر در نوع زندگی و پیشرفت تکنولوژی در شهرها، به خصوص شهرهای بزرگ، زندگی دانشجویان را تغییر داده است. علی رغم پیشرفت دانش و توان مهندسی و تکنولوژی معماری، هیچکدام نتوانسته در تغییرات ایجاد شده در نوع زندگی دانشجویان معماری در دنیای طبیعی تاثیر گذارند وآنها از تجارب روزانه دنیای طبیعی جدا شده اند و ارتباطشان با طبیعت در حال قطع شدن می باشد . دانشکده های معماری یکی از مهمترین فضاها برقراری دوباره این ارتباط است. مکانهای آموزشی ، تنها برای یادگیری و آموختن عقاید و نظریات نمی باشند؛ بلکه برای فهم و ادراک دلایل وجود هر چیز و مناسبت های دو جانبه و روابط بین انسان و طبیعت نیز مورد استفاده قرار می گیرند. آنچه که این مقاله به آن پرداخته جنبه های مختلف کارکرد طبیعت در فضاهای آموزش معماری است. متفاوت بودن کارکرد از این لحاظ حائز اهمیت است که می تواند نقش مهمی در چگونگی طراحی فضاهای طبیعی و حضور آنها در فضاهای آموزشی و در نتیجه کار آمد شدن این فضاها ایفا می کند. یکی از راه های دستیابی به این ارتباط ،رجوع به تکنیک های دنیای طبیعی است. این مقاله قابلیت های مختلف طبیعت در رشد، آموزش و پروش دانشجویان، و ارتقا سطح کیفی فضاهای آموزشی را بازشناسی کرده و به ارائه راهکارهای طراحی با توجه به این قابلیت ها می پردازد.

کلیدواژه ها:

معماری ، طراحی دانشکده ، رشد دانشجویان ، آموزش معماری ، طبیعت