تعیین و تحلیل الگوی جهت گیری توسعه فیزیکی کلانشهرتبریز با استفاده ازمدل قطاعی - جغرافیایی و میزان انطباق پذیری آن با کریدورهای ورودی

شهرسازی فعالیتی است علمی و روشمند که سعی دارد با استفاده ازدیدگاه ها و الگوهای نظری مختلف چهارچوب کاربردی مناسبی جهت هدایت و ساماندهی توسعه شهرها فراهم کرده و شرایط لازم برای نیل آنها به سمت وضعیت مطلوب و بهینه را ایجاد نماید رشد فیزیکی اغلب شهرها درادوار گذشته بصورت نسبتا پیوسته و ارام و تقریبا درتمامی جهات بدون احتساب موانع فیزیکی صورت می پذیرفته است اما امروزه جریان توسعه کالبدی شهرها با سرعت بیشتری دنبال میگردد و سیستم ترابری دراین میان درتعیین مکان فعالیت ها ومسکن نقش محرکی را بازی می کند و اغلب موجب توسعه ناموزون مناطق پیراشهری می گردد رشد مناطق حومه ای با افزایش فعالیت های اقتصادی و استقرار صنایع بیرون ازشهر برفرصت های شغلی موجود و رشد سکونتگاه ها و ادغام تعدادی ازنقاط روستایی به شهر افزوده و موجبات افزایش حرکت های برون درون شهری درمسیرهای توسعه را فراهم می سازد ساختارنوین بخشهای حومه شهر تجلیگاه پیامدهای ناشی ازعوامل اجتماعی اقتصادی سیاسی و جمعیتی است که الگوهای بهره گیری اززمین حرکت کالها و مردم را نشان میدهد.

کلیدواژه ها:

گسترش افقی شهر ، شبکه استخوانبندی ، مدل قطاعی - جغرافیایی ، کریدورهای ارتباطی ، کلانشهرتبریز