برنامه ریزی فرایندی رویکردی جدید دربرنامه ریزی های کلانشهرها مطالعه موردی: نقش آموزش عالی درکلانشهر تهران

امروزه تحولات بسیار سریع اجتماعی، برنامه ریزان را متوجه این اصل مهم نموده است که، امکان شناخت کامل و پیش بینی کل تحولات یک جامعه امکان پذیرنمی باشد. لذا، برنامه ریزی های خشک و ثابت خطی پاسخگوی پویایی و تحولات جوامعنیست وضرورت توجه به برنامه ریزی های فرایندی به منظور شناخت دقیق پارامترهای موثر در تحولات، مشارکت ذی نفعان و ارزیابی مرحله به مرحله اقدامات از خواسته های به حق جوامع پیچیده امروزی است . از اینرو هدف از این مقاله، ضمنبررسی ویژگی های برنامه ریزی های فرایندی، توجه ویژه به سابقه برنامه ریزی شهری در ایران و تحلیل نقش آموزش عالی وگسترش فضایی آن به عنوان یکی از پارامترهای مو ثر در تحولات کلان شهر تهران است . بدین منظور با استناد به روش های تحلیل فضایی، اسنادی و ژرفانگر و با استفاده از ابزار سیستم اطلاعات جغرافیایی و آمارهای توصیفی، کلان شهر تهران موردتجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج بدست آمده روشن نمود که با وجود سابقه نسبتاً طولا نی برنامه ریزی ( بیش از نیم قرن ) درایران به دلیل نگاه خطی به برنامه ریزی و عدم توجه به بازخورد برنامه های اجرا شده در دهه های گذشته و عدم مشارکت ذ ینفعان در تحولات کلان شهر تهران از جمله نظام آموزش عالی کشور، نه تنها چالش های پیش رودرکلان شهر تهران حلن ر گدیده بلکه بر پیچیدگی های آن نیز افزوده شده است. لذا، با توجه به ساختار برنامه ریزی و به منظور حل مسایل فوق نیاز به برنامه ریزی فرایندی بیش از پیش احساس می گردد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی فرایندی ، کلان شهر ، شبکه شهری ، آموزش عالی ، تحلیل فضایی