قرآن، طنز، هجو و ادبیات

طنز، یکی از شگردهای ادبی و قابلیت های اجتماعی است که می تواند پیام ها، درد و رنج ها و حوادث اجتماعی را با معجونیاست که هدف های آن عبارتند از: « طنز ازدیدگاه دین » ، هدفمند از نیش و نوش، بیان کند. موضوع مورد بحث در این مقالهدست یابی به مفهومی دقیق و جامع و مانع از طنز، کشف حکم شرعی طنز، بیان حد و مرزهای دینی ارکان طنز. روشپژوهشی این نوشتار کتاب خانه ای با گرایش دین شناختی است. طنز ازمنظردینی یک امر خیالی نیست و محدود کردن هنرو طنز با ضوابط شرعی، در واقع، ایجاد یک رشته تخصصی در طنز است که فرد می تواند هزاران گزینه متفاوت داشته باشد.در این پژوهش ،درمقدمه تعاریفی ازطنز ارائه شده وسپس به تفاوت طنز با سایر شوخ طبعی ها، به اجمال اشاره شده است.بعدبه بررسی مضامین آیات قرآنی درارتباط با طنز ومطابیه پرداخته شده است . نخست به جاذبه ها و شگفتی های قرآن وتأثیر قرآن بر علوم و دانش بشری پرداخته شده و از تأثیر قرآن در شعر فارسی نیز سخن به میان آمده است. دربخشدیگرتحقیق که در واقع قسمت اصلی و عمده تحقیق ب ه شما ر می رود، به بررسی مضامین تعدادی ازآیاتی که لحنطنزآمیزدارند پرداخته شده است و گزیده هایی از اشعار شاعران را که مزین و مستند به آیات قرآنی بوده اند را استخراجنموده و ارتباط معنایی میان آیه مربوطه و عبارات و مطالب منتخب با آوردن شرح کوتاهی از آن، غرض و انگیزه اصلی مؤلفاز آوردن آیه و سپس دربعضی موارد مفهومی برابر با معنای آیه از کلام امیر مؤمنان امام علی (ع) ذکرگردیده است

کلیدواژه ها:

طنز ، ادبیات فارسی ، قرآ ن ، هزل ، هجو