مقایسه ابعاد اقتصادی سه منطقه حاشیه نشین کوی علوی، زرگان و حصیرآباد شهر اهواز

حاشیه نشینی در شهر اهواز تابعی از روند حاشیه نشینی در کل کشور است. آغاز این پدیده در شهر اهواز به دهه قبل از سال 1320 و دهه 1340 به دنبال انجام اصلاحات ارضی و تحولات اقتصاد نفت و افزایش درآمد کشور، روند افزایشی داشته است. ایجاد شرکت نفت و تاسیسات وابسته به آن، نیاز به نیروی کارگر ساده و متخصص و ایجاد دانشگاه و . . . در شهر اهواز باع رشد مهاجرت و شهرنشینی شد. شهر اهواز هفتمین کلان شهر با جمعیت 1038980 نفر در سال 1388 ، دارای جمعیتی حدود 400000 نفر حاشیه نشین می باشدکه این رقم بیش از 35% جمعیت کل شهر بوده و بین کلان شهرهای ایران بحرانی ترین وضعیت را دارد. این مقاله به بررسی و مقا یسه ابعاد اقتصادی 3 منطقه حاشیه نشین با متغیرهای جامعه شناسی کار و شغل، بار تکفل، بررسی میزان اشتغال، تنوع مشاغل در ناحیه، موقعیت کسب و پیشه، نرخ بیکاری، اشتغال دولتی، موقعیت فعالیتهای صنعتی، وضعیت شکاف رفاهی ناحیه، می پرازد. فقدان برنامه ریزی و ناهماهنگی مدیریتی و قانونی و ابعاد گسترده آن از دیگر معضلات شهر اهواز در روند نابسامانی است. روش تحقیق دراین مقاله توصیفی - تحلیلی و اطلاعات به روش کتابخانه ای و میدانی جمع آوری و تجزیه و تحلیل گردیده است. در پایان نتیجه گرفته می شود که حل مشکلات این مناطق نه تنها در سطحمحلی بلکه باید در برنامه های ملی و منطقه ای در نظر گرفته شود، دولت و نهادهای مسئول باید از طریق برنامه ریزی، تدوین استراتژی عمران شهری و آماده سازی برنامه اسکان کی درآمدها و ایجاد اشتغال برای آنان معضلات موجود را تخفیف دهند. دراین راستا برنامه های ارتقاء زندگی شهری، کاهش فقر، توانمند سازی مناطق و مهار کردن رشد سرطانی زیستگاه های غیررسمی از اولویت هایی است که در توسعه محلی و شهری باید به آن پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

مهاجرت ، اقتصاد غیر رسمی ، رشد جمعیت ، بیکاری ، فقر ، حاشیه نشینی