بررسی تطبیقی کاروانسراهای اقلیم گرم و خشک بااصول معماری پایدار نمونه موردی کاروانسرای مادرشاه مورچه خورت

باتوجه به اینکه پایداری یک روش طراحی است و کیفیت گرایی توجه به محیط و آینده اساس آن است می توان با مطالعه درآثار پیشینیان دریافت که فضاهای طراحی شده درمعماری سنتی ایران درراستای این روش بوده و پایدار محسوب می شود زیرا واجد کلیه شاخصه های پایداری از جمله سازگاری با محیط تاثیرپذیری ازشرایط فرهنگی و اقلیمی پاسخ درست به نیازهای عملکردی بوده است معماری سنتی ایران با ویژگیهای منحصربفردی همچون تامین سرپناه و مامن درطول سفر معماران را به ساخت مهمترین بنای وابسته به راه و کاروانیان یعنی کاروانسرا سوق داده این بناها ضمن توجه به مسائل زیباشناختی و اقلیمی پاسخگوی نیازهای رفاهی و امنیتی مسافران نیز می باشد فنون بکاررفته دراین معماری بسیاری از مفاهیم نوین درعرصه معماری پایدار را درخود دارد این پژوهش با مروری برمنشا مفهوم پایداری و مطرح کردن اصول معماری پایدار به بررسی معماری کاروانسراها صفوی از لحاظ عناصر کالبدی و اقلیمی با این اصول می پردازد گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و میدانی می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری پایداری ، کاروانسرا ، مصالح بومی ، اقلیم گرم وخشک