کاربرد آب درمعماری ایرانی

آب ازجمله عناصرطبیعی است که درشکل دهی و افرینش بناهای معماری سهم ویژه ای داشته است آب دراغاز تنها ماده ای برای رفع تشنگی و مایه حیات تلقی میشد ولی به مرور زمان نقش دیگری نیز به عهده گرفت آب درتمامی فرهنگها عامل پاکی و پاکیزگی شناخته شده و درایران باتوجه به خشکی سرزمین و اموزه های دینی تقدس ویژه ای یافته است آب و چگونگی حفظ و حرمت آن باعث شد تا معمارایرانی باایجادبناهای ارزشمند احترام و ستایش خود را به این ماده طبیعی ابراز نماید ازانجایی که درسرزمین ایران به لحاظ شرایط ویژه جغرافیایی و نوع نگرش و جهان بینی حاکم برذهنی و اندیشه مردمانش آب پیشینه ای غنی دارد اشنایی با مبانی فکری و اعتقادی و معنوی نماد پردازی آن زمینه شناخت مارا ازهنرهای که حاوی این نماد هستند همچون معماری را فراهم می سازد دراین مقاله سعی برآن شده که بانگاهی کوتاه به نقش آب دراعتقادات و فرهنگ مردم ایران باستان و نیز بعدازاسلام جایگاه آن را درهنرمعماری که بیشترین نمادپردازی درمورداین عنصردرآنها شدها ست را بررسی و بیان نماید

کلیدواژه ها:

آب ، معماری و معماری ایرانی