تحلیل و بررسی مجتمع های آموزشی کودکان درهزاره سوم ازمنظرروانشناسی محیطی

هدف ازنوشتار حاضرارایه اصول و معیارهایی برای پرورش خلاقیت محیطی کودکان به کمک طراحی مناسب معماری مدارس است به این منظور روش تحقیق تحلیل محتوای متون درحوزه طراحی معماری و روانشناسی رشد و تحلیل معماری رایج درمدارس ابتدایی کشور مورداستفاده قرارگرفته است بابررسیهای پژوهشهای انجام شده درزمینه حس تعلق به مکان درکودکان میان هویت کودک و مکانی که درآن رشد می یابد میتوان ارتباط معناداری یافت نتیجه تحقیق حاکی ازآن است که طرح محوطه سازی حیاط معماری و جزئیات کف ها جداره ها و دیوارهای کلاس ها راه روها سالن ها مبلمان داخلی و بهره گیری ازعناصر کمک اموزشی بصورت متنوع انعطاف پذیر و نظارت پذیر می توانند جشنواره ای ازکنجکاوی تخیل تجسم بازی سازی و درنهایت بروز خلاقیت کودکان پدید اورند همچنین مشارکت مستقیمکودکان درخلق و بهره برداری ازیک فضای جمعی چندعملکردی و مجهز به فناوری های نوین دیجیتالی علاوه بربسترسازی حضور و تعامل فعال درمحیط مدرسه امکان رشد جسمی ذهنی و اجتماعی و پرورش خلاقیت های محیطی آنان را تقویت مینماید

کلیدواژه ها:

خلاقیت ، کودک ، روانشناسی رشد ، محیط ، روانشناسی محیطی ، مجتمع آموزشی