جایگاه گیاه دارچین در اقتصاد و فرهنگ ایران اسلامی

دارچین ادویه ای است خوشبو که از پوست نوعی درخت بومی کشور هندوستان به دست می آید. این ادویه از زمانهایقدیم در مناطقی از چین، سیلان، هند، شبه جزیره عربستان و اتیوپی تولید و به سایر نقاط جهان صادر می شده است. برای تولیددارچین هر ساله شاخه های کهنه درخت را بریده و پس از رشد شاخه های جدید پوست آنها را جدا کرده و خشک می کنند.دارچین از گذشته های دور مورد استفاده ایرانیان بوده است و جهت معطرکردن روغن چراغ و خوشبوکردن محیط از آن بهره می-گرفته اند. همچنین مطالعه متون تاریخی نشان می دهد که دارچین یکی از اجزای اصلی در تهیه برخی از انواع شربت های نوشیدنیبوده است. چوب دارچین در معطر کردن مربای ایرانی کاربرد ویژه ای داشته است. دستورهای آشپزی فراوانی در کتب تاریخی بهچشم می خورد که برای معطر کردن پلو، گوشت و خورش از دارچین استفاده شده است. قدما برای دارچین اثرات درمانی فراوانیقائل بوده اند. زکریای رازی دارچین را رافع عفونت، دارای طبع گرم، داروی زکام، مسکن درد گوش، دوست کبد و کلیه و افزایندهنور چشم معرفی می کند. در عین حال طب قدیم مصرف زیاده از حد دارچین را مضر توصیف نموده است و عوارضی از قبیلتحریک کننده سیستم تنفسی، خواب آلودگی، ایجاد کننده ضعف و افزاینده حرکات دودی روده را قابل پیش بینی دانسته است. باتوجه به پیشینه گسترده و قابل تامل این ادویه پرمصرف، جنبه های مختلف گیاهشناسی، تاریخی، پزشکی و خوراکی این محصولبه تفصیل در این مقاله مورد بحث قرار گرفته است.