فضاهای شهری دوستدار محیط

تأمین آسایش گرمایی در فضاهای زندگی انسان، یکی از اهداف اصلی معماری همساز با اقلیم است. در این میان، تأمین آسایش در فضاهای باز بیش از فضاهای بسته وابسته به شناخت شرایط اقلیمی و محیطی است؛ زیرا در فضاهای داخلی با استفاده از تجهیزات مکانیکی گرمایش و سرمایش میتوان تحت هر شرایطی به طور مصنوعی، آسایش را فراهم نمود، ولی در فضاهای باز چنین امکانی وجود ندارد. از طرف دیگر، دستیابی به آسایش در فضاهای باز، زمینه ساز دستیابی به آسایش در فضاهای داخلی ساختمان هاست زیرا فضاهای باز دربرگیرنده و سازنده خرد اقلیم پیرامون ساختمان ها می باشد. لذا در صورت رعایت اصول معماری همساز با اقلیم در فضاهای باز، تأمین شرایط آسایش در فضاهای داخلی تسهیل شده و صرفه جویی قابل ملاحظه ای در مصرف انرژی به عمل خواهد آمد. لفاف فضایی نیزدر کنار سایر زمینه های توجه طراحی شهری مانند: بافت زمینهف الگوی شبکه معابر، چیدمان و لیت طرح ابنیه، فضاهای باز و سیمای زمین و ... استانداردهای لازم برای دستیابی به توسعه مورد نظر مبتنی بر اهدف طراحی را تعریف می کند. در یک تعریف ساده، لفاف فضایی آن چیزی نامیده می شود که حدود خارجی یک بنا را تشکیل داده، محیط داخلی ان را از فضای خارجی جدا می کند؛ سقف، دیوارهای خارجی و کف. در مطالعه حاضر سعی بر این است که با مطالعات منابع علمی معتبر داخلی و خارجی به روش هایی به منظور دستیابی به لفاف فضایی و لفاف خورشیدی در فضاهای شهری پرداخته شود. این مطالعه می تواند مبنای کار معماران و طراحان شهری قرارگرفته و زمینه ایجاد هر چه بیشتر فضاهای همساز با اقلیم و با رعایت حقوق خورشیدی ابنیه مجاور در برابر یکدیگر را افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

طراحی همساز با اقلیم ، لفاف خورشیدی ، فضای شهری