جایگاه سناریوسازی و پیش بینی در آینده نگری استراتژیک

وابستگی سازمانها به عوامل محیطی موجب می شود تا آنها در تصمیمات سازمانی، تغییرات این عوامل را مورد توجه قرار دهند زیرا آینده نگری این عوامل می تواند منجر به کسب مزیت رقابتی گردد. مطالعه و مقایسه ادبیات مدیریت استراتژیک، ما را به دو نوع آینده نگری رساند که عبارتند از: آینده نگری هنجاری و آینده نگری اکتشافی. سازمان ها در برخورد با پدیده ی عدم اطمینان محیطی و آینده نگری تغییرات عوامل محیطی، دو گزینه ی اصلی پیش رو دارند: پیشبینی و سناریوسازی. ما با توجه به دسته بندی انواع آینده نگری و مستندات موجود، به دسته بندی انواع سناریوسازی و پیش بینی پرداختیم و در نهایت با استفاده از دو متغیر مرجع )قابلیت پیشبینی محرکان تغییر و قابلیت کنترل آنها( به چهار روش اصلی در مواجهه با عدم اطمینان محیطی دست یافتیم که عبارتند از: پیش بینی هنجاری، پیش بینی اکتشافی، سناریوسازی هنجاری، سناریوسازی اکتشافی. با توجه به قابلیت پیش بینی محرکان تغییر و قابلیت کنترل آنها، هر یک از این چهار روش در شرایطی به عنوان روش مطلوب آینده نگری توصیه می شوند. مدیران می توانند با بررسی این دو متغیر به انتخاب روش مناسب برای آینده نگری استراتژیک بپردازند.

کلیدواژه ها:

سناریو ، آینده نگری استراتژیک ، عدم اطمینان محیطی ، پیش بینی ، کنترل