سعادت و شقاوت از دیدگاه ابن سینا و علامه طباطبایی

یکی از مباحث بنیادی در فلسفه اخلاقی، بحث سعادت و شقاوت است. هر انسانی فطرتاً طالب سعادت و گریزان از شقاوت است. ابن سینا سعادت را به مطلوب بالذات و غایت لذت ها تعریف می کند و سعادت انسان را رسیدن به کمال قوه عاقله و اتحاد با عقل فعال می داند. علامه طباطبایی سعادت را رسیدن به خیرات جسمانی و روحانی می داند و شقاوت را محرومیت از آن خیرات می داند. از نظر هر دو اندیشمند، سعادت و شقاوت حقیقی در دنیا قابل حصول نیست و مربوط به آخرت است؛ سعادت، ذاتی انسان نیست و انسان باید با سعی و تلاش خود، آن را کسب کند. انسان تا در دار دنیا واقع است، می تواند خود را از هر مرتبه نقص و شقاوت و نفاق، نجات دهد و به مراتب کمال و سعادت برساند.

کلیدواژه ها:

سعادت ، شقاوت ، نفس ، لذت ، الم ، ابن سینا ، علامه طباطبایی