گازیفیکاسیون، فرصتی برای استفاده از پتانسیل زیست توده ی لیگنوسلولزی در ایران

در سال های اخیر روند استفاده از انرژی زیست توده های لیگنوسلولزی برای ایجاد گرمایش و تولید برق ، رو به افزایش بوده است. با این حال هر ساله حجم عظیمی از زیست تودهی لیگنوسلولزی موجود در کشور که عمدتا چوب درختان و یا بقایای محصولات کشاورزی هستند، توسط ساکنین مناطق دورافتاده و روستایی به منظور تامین انرژی حرارتی موردنیاز آنها، سوزانده می شود. با در نظر گرفتن پایین بودن بازده استحصال انرژی به روش سوزاندن و آلودگی های زیست محیطی ناشی از این عمل، استفاده از روش های جایگزین بسیار حائز اهمیت است. گازیفیکاسیون یکی از فن آوری های بکار رفته در جهان است که برای استحصال انرژی از زیست توده های لیگنوسلولزی به کار می رود. با توجه به نمونه های موفق گازیفایر ساخته شده در جهان برای تامین انرژی حرارتی مناطق روستایی، به صورت مستقل و جدا از شبکه توزیع انرژی، و با در نظر داشتن وجود توجیه اقتصادی نسبی برای استفاده در ایران، به کارگیری این فن آوری در کشور می تواند بسیار مفید واقع شود. در این مقاله ضمن معرفی فن آوری گازیفیکاسیون و اصول کار گازیفایرها در تبدیل زیست توده ی لیگنوسلولزی به انرژی ، انواع متداول به کاررفته در جهان معرفی و مقایسه شده است. همچنین با بیان عوامل موثر در عملکرد این انواع و تشریح آنها، یک شناخت کلی و اطلاعات اولیه لازم برای انتخاب نوع گازیفایر با توجه به اقتضاهای موجود در کشور و شرایط عملیاتی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

انرژی ، زیست توده ، لیگنوسلولزی ، گازیفیکاسیون ، گازیفایر ، مناطق روستایی