دوچرخه و مدیریت محیط زیست

رشد سریع صنعت و تکنولوژی، به ویژه افزایش سرسام آور وسائط نقلیه در بعضی از شهرهای ایران موجب گردیده که محیط‌زیست انسان بیش از پیش در معرض خطر نابودی قرار گیرد. امروزه در بعضی از شهرهای ایران که مالکیت اتومبیل در سطح بالایی قرار دارد، دارای تجارب بس ناگواری در زمینه محیط زیست می‌باشیم. مطابق آمار سازمان حفاظت محیط زیست 60 الی 70 درصد کل آلودگی‌های اکثر شهرها به سبب وسائط نقلیه موتوری می‌باشد. امروزه در دنیا سازمان‌های حفاظت محیط زیست از بزرگ‌ترین هواداران وسیله نقلیه دوچرخه می‌باشند. به دلیل مشکلات مطرح شده باید نقش و جایگاه دوچرخه را در شهرها با هدف تغییر دادن سهم استفاده کنندگان وسایط نقلیه موتوری به وسیله نقلیه دوچرخه و نتیجتاً بهبود محیط زیست، به طور جدی پیگیری نمود. به کارگیری سیستم‌های مدرن و روش‌های جدید حمل و نقل شهری، در شهرهایی که از ترافیک و آلودگی شدیدی برخوردار هستند، جایگاه ویژه و با اهمیتی دارد. لیکن حجم بالای سرمایه‌گذاری در ایجاد و راه اندازی این سیستم‌های نوین حمل و نقل، همچون مترو و ترن‌های شهری و ... ، به عنوان یک عامل محدود کننده موضوعیت می‌یابد. لذا اولویت دهی و طرح‌ریزی روش‌های ممکن و مؤثر که نیاز به صرف هزینه زیادی نداشته و قابلیت پیاده‌سازی در شبکه حمل و نقل درون شهری را داشته باشد واجد اهمیتی بسزاست و در این میان استفاده از طرح ویژه دوچرخه به عنوان یکی از بهترین راهکارها می‌باشد. پژوهش حاضر با روش تحقیق توصیفی- تحلیلی درصدد بررسی نقش دوچرخه در کاهش آلودگی‌ و استفاده از این وسیله نقلیه پایدار در جهت بهبود و مدیریت محیط زیست می‌باشد.

کلیدواژه ها:

دوچرخه ، مدیریت محیط زیست ، آلودگی ، انرژی