بررسی کاهش انتشار گاز گلخانه ای دی اکسید کربن به روش جذب واکنشی در حلال های شیمیایی

افزایش انتشار گازهای گلخانه ای به اتمسفر، به ویژه دی اکسید کربن که بیشترین درصد این گازها را به خود اختصاص می دهد و مشکلات زیست محیطی به وجود آمده، منجر به نگرانی های بسیاری شده است. منابع گوناگونی مانند صنایع مختلف شیمیایی، شیرین سازی گاز طبیعی، نیروگاه های با سوخت فسیلی و غیره، باعث انتشار دی اکسید کربن می شوند؛ در این میان، نیروگاه های با سوخت فسیلی، بیشترین میزان انتشار را به خود اختصاص می دهند. در نتیجه، به منظور کاهش انتشار گاز دی اکسید کربن به اتمسفر، روش های مختلفی، مانند جذب در حلال های فیزیکی و شیمیایی، جذب سطحی، جداسازی به کمک فرآیندهای غشایی و همچنین روش های بیولوژیکی پیشنهاد شده اند. انتخاب هر روش به عوامل مختلفی مانند شرایط گاز ورودی، میزان خلوص مورد نظر و ملاحظات اقتصادی وابسته است. به دلیل پایین بودن فشار جزئی دی اکسید کربن در گاز دودکش نیروگاه ها، که معمولاً در فشار اتمسفری است، تاکنون تنها جذب واکنشی دی اکسید کربن در حلال های شیمیایی از لحاظ صنعتی توجیه فنی و اقتصادی یافته و بالاترین بازده را دارد؛ در این روش، از واکنش بین دی اکسید کربن و حلال های شیمیایی به منظور بالا بردن سرعت و ظرفیت جذب، استفاده می شود؛ بدین منظور، گستره وسیعی از حلال های شیمیایی، به ویژه محلول آبی آلکانول آمین های نوع اول، نوع دوم و نیز مخلوط نوع سوم و انواع دیگر به کار رفته است. در این مقاله، فرآیند جذب واکنشی دی اکسید کربن، مزایا و معایب آن، مورد بحث و بررسی قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

گاز گلخانه ای ، دی اکسید کربن ، جذب واکنشی ، حلال شیمیایی